Akademia Polskiej siatkówki

  
Dane do logowania

Zbigniew Czajkowski

TEORIE UWARUNKOWANIA FIEDLERA

„Przewodzenie i kierowanie ludźmi jest stosunkowo łatwe, jeżeli oni lubią przywódcę i mają do niego zaufanie, ale nie jest tak łatwe, kiedy ludzie nie darzę go ani sympatią ani zaufaniem”.

Richard Cox.

Według poglądów Fiedlera (lewy dolny prostokąt tab. 1., części pierwszej niniejszego opracowania), wzorzec uwarunkowania skutecznego przywództwa /1/ zakłada, że wydajność, sprawność i skuteczność działania zespołu są zależne (uwarunkowane) od stosunku pomiędzy stylem kierowania /2/, a stopniem, w jakim sytuacja umożliwia przywódcy wywieranie pożądanego wpływu na zespół. Z teorii tej wynika, że skuteczność działania zespołu zależy od dwóch czynników: 1) od osobowości i zdolności przywódcy, 2) od sytuacji, warunków, które dają przywódcy władzę, uprawnienia oraz możności wpływania na zespół i otoczenie.

Jeżeli chodzi o osobowość przywódcy, to Fiedler wyróżnia dwa skrajne typy (są oczywiście i typy pośrednie): a) nastawionych na wzajemne stosunki oraz b) nastawionych na zadania. Typ pierwszy uważa, że w sporcie najważniejsze są dobre, wzajemne stosunki między trenerem a zawodnikami, dobra współpraca, wzajemne zaufanie, miły nastrój, współodczuwanie. Drugi typ przywódcy uważa, że najważniejsze jest osiąganie dobrych wyników w zawodach, natomiast nastrój w grupie i stosunki międzyosobnicze są daleko mniej ważne.

Oby wyróżnić, zmierzyć i ocenić określone cechy tych dwóch krańcowych typów przywódcy, Fiedler zastosował sprawdzian „najmniej pożądany współpracownik” (LPC – least preferrer co-worker), przy pomocy, którego mierzy się jakość współdziałania oraz dodatnie uczucia wobec danego członka zespołu. Jeżeli przywódca darzy sympatią nawet mało wartościowego pracownika (zawodnika), oznacza to, że nastawiony jest na stosunki międzyludzkie. Jeżeli wysoko ocenia i darzy sympatią tylko zawodników odnoszących sukcesy oznacza to, że nastawiony jest na zadania.

Rozpatrując drugi czynnik sytuacyjny (czy, jak i w jakim stopniu sytuacja, otoczenie, środowisko wpływa na skuteczność działania i przewodzenia) Fiedler wyróżnia trzy „składniki”: a) stosunki przywódca – członkowie, b) określenie zadania, c) zakres władzy (kompetencje przywódcy, autorytet stanowiska).

Sposób, styl współdziałania w układzie „przywódca – członkowie” (trener – zawodnicy) oznacza jakość stosunków międzyosobniczych pomiędzy trenerem, a członkami zespołu (zawodnikami). O wiele łatwiej - i skuteczniej - można kierować ludźmi, którzy lubią, szanują i darzą zaufaniem swojego przywódcę. Dobre stosunki między trenerem, a zawodnikami wpływają dodatnio na jakość i skuteczność procesu zaprawy.

Wyznaczanie zadań (budowa zadań – „task structure”) oznacza jasność i wyrazistość głównych celów działalności i wynikających z nich bardziej szczegółowych zadań, rozłożonych w czasie, sprawdzanie wykonania zadań oraz określa ich rodzaje (zadania szkoleniowe, zadania wynikowe). Jasno określone zadania – i sposoby ich oceny – znacznie ułatwiają trenerowi kierowanie zespołem, podnoszą siłę oddziaływania i wpływ na podopiecznych.

Trzecim „składnikiem” czynnika sytuacyjnego, bardzo ważnym w kierowaniu zespołem jest zasięg władzy trenera - możliwość egzekwowania jego poleceń, ocena zawodników, prawo nagradzania i karania (w szerokim tego słowa znaczeniu). Jest to związane ze stylem kierowania, co opisałem dość dokładnie w kilku opracowaniach /3/. Niektórzy trenerzy uważają, że cały proces szkolenia i jego skuteczność zależą przede wszystkim od władzy trenera i bezwzględnego panowania nad zawodnikami; stosują oni władczy (dyktatorski) styl kierowania – jaskrawe przeciwieństwo stylu współpracującego i przyjaznego. Według mnie styl władczy jest mało skuteczny pod względem wychowawczym i wynikowym, a stosowanie go stanowi przejaw nadrabiania przy pomocy krzyku, ciągłych rozkazów, krytyki, karania – ukrytego poczucia niedowartości oraz braku wiedzy trenera.

Osobiście sądzę, że do różnych aspektów czynnika sytuacyjnego w działalności trenerów, należałoby dodać różne warunki finansowo-rzeczowe: dostęp do sali, boiska czy pływalni, ich wyposażenie w niezbędna sprzęty, płace, pieniądze na sprzęt, na wyjazdy na zawody, zgrupowania szkoleniowe etc. Wpływ wymienionych aspektów na pracę trenerów i wykazywanie zdolności przywódczych bywa bardzo zróżnicowany. Są trenerzy, którzy kierują zespołem i pracują wydajnie w warunkach umiarkowanie dobrych, dostatecznych, których bardzo złe i przeciwnie – luksusowe warunki pracy demobilizują. Bywają, paradoksalnie – i tacy trenerzy, którzy najlepiej kierują zespołem albo w warunkach bardzo złych, trudnych, albo w warunkach luksusowych. U jeszcze innych trenerów poprawa warunków pracy wpływa bardzo dodatnio na skuteczność kierowania zespołem i osiągane wyniki w zawodach (im lepsze warunki, tym lepsze szkolenie).

Powracając do poglądów Fiedlera, otóż, uważa on, że przywódcy (trenerzy) nastawieni na stosunki międzyludzkie i przyjazną współpracę w układzie trener – zawodnik, osiągają lepsze wyniki w warunkach umiarkowanie dobrych (dostatecznych, wystarczających), podczas gdy trenerzy nastawieni na zadania, pracę i wyniki, działają najsprawniej i najskuteczniej w warunkach niedostatecznych albo bardzo dobrych. Poglądy w tej sprawie przedstawia, w pewnym uproszczeniu, ryc. 1. /ryc. 1./.

O ile z tymi poglądami zgadza się większość psychologów i trenerów, to poglądy wspomnianego autora na kształtowanie zdolności przywódczych mogą budzić pewne wątpliwości czy zastrzeżenia. Uważa on, bowiem, że wszelkiego rodzaju szkolenie, kursy, konferencje, praktyki mające na celu nauczania trenerów umiejętności przywódczych bezużyteczne, ponieważ uczą tylko jak wzmocnić swoją władzę i wpływ na podopiecznych. Według Fiedlera skuteczność przywództwa – tym stylu kierowania – można poprawić poprzez: 1) kształtowanie wymiarów osobowości przywódcy, (co jest raczej trudne, – ponieważ główne wymiary osobowości są raczej stałe i niełatwo ulegają przemianom), 2) dopasowanie sytuacji, warunków, otoczenia do danego przywódcy lun szukanie odpowiedniego typu przywódcy, przystosowanego najlepiej do danych warunków.

Z teorii Fiedlera zdaje się wynikać jasno, że trenerzy, którzy osiągają sukcesy w pewnych sytuacjach, wcale nie musza działać skutecznie i osiągać dobre wyniki w innych sytuacjach. Uważam, że tak nie zawsze bywa – w sporcie spotykamy wybitnych trenerów, którzy odnoszą stale wielkie sukcesy w różnych warunkach, na różnych stanowiskach i w przeróżnych sytuacjach.

Kilku naukowców starało się sprawdzić wiarygodność teorii Fiedlera w warunkach sportowej działalności. Wyniki tych badań były bardzo zróżnicowane. Szczególnie warto zwrócić uwagę na wyniki badań R. R. Danielsona /4/, który starał się określić wpływ różnych – dogodnych i niedogodnych – warunków sytuacyjnych na skuteczność na działania trenera i wyniki hokeistów z klubów szkolnych. Badania jego wykazały, że bez względu na zróżnicowanie warunków sytuacyjnych, najlepsze wyniki osiągali trenerzy nastawieni na stosunki koleżeńskie w zespole. Być może, że nastawienie na stosunki międzyludzkie, dobry nastrój w zespole jest szczególnie ważne oraz daje dobre wyniki w grupach młodzieżowych (badano zespoły szkolne).

Artykuł pochodzi z czasopisma "Sport Wyczynowy"

Zaloguj się, aby przeczytać artykuł.

Dostęp do artykułu tylko dla zalogowanych użytkowników. Jeżeli nie posiadasz konta w Akademii Polskiej Siatkówki - możesz je założyć w dosłownie kilkadziesiąt sekund.