Szkolenie dzieci i młodzieży
Współczesny świat wyczynowy jest atrakcyjną ofertą dla młodego pokolenia. Sława, podróże, uznanie a także pieniądze - to atrakcyjne atrybuty kariery sportowej. Ale czy każdy może to osiągnąć? Niestety nie, chociaż w pewnym sensie jest to w wielu przypadkach możliwe. Nie wszyscy jednak zdają sobie sprawą z ogromu pracy i wysiłku jaki trzeba włożyć, by choć trochę spełniły się jego marzenia. Szkolenie sportowe jest zorganizowaną i celowo uporządkowaną działalnością, której celem jest przygotowanie zawodników do uzyskania maksymalnych wysiłków.
Jest to swoisty system składający się z szeregu składowych:
- podsystem prognozowania rozwoju poszczególnych dyscyplin, prognozowanie rozwoju wyników oraz przebiegu indywidualnych karier i warunków nieodzownych do osiągnięcia określonych wyników
- podsystem treningów, zawodów i odnowy
- podsystem doboru kandydatów i selekcji do sportu wyczynowego
- materialne warunki treningu, zawodów, odnowy, badań naukowych
- poziom kadry szkoleniowej
Sport młodocianych jest funkcją składową sportu wyczynowego. Współczesny trening jest procesem złożonym, a na jego skuteczność wpływa wiele czynników, których znajomość stanowi efekt działalności szkoleniowej.
Trening sportowy
Podstawowe funkcje treningu wynikają z informacji otrzymywanych z prognozowania. Prognozowanie jest naukowym przewidywaniem rozwoju zjawiska, opartym na poznanych i racjonalnych prawidłowościach, przy zastosowaniu metody analizy problemu. Prognozy opisujące kierunki rozwoju sportu i tempo poprawy wyników wyznaczają równocześnie zadania dla treningu. Podstawowym celem treningu jest uzyskanie jak najlepszego wyniku.Wśród wielu czynników wpływających na jego poziom, do najważniejszych należą:
1. elementy nie podlegające wytrenowaniu (talent zawodnika)
2. elementy podlegające wytrenowaniu (efekty treningu)
3. warunki społeczne i materialne procesu treningowego
Twierdzi się, że talent to idealna struktura cech uwarunkowanych genetycznie, która pozwala w odpowiednich warunkach środowiskowych i odpowiedniej motywacji osiągnąć sukces. Jest to więc suma wewnętrznych, wrodzonych, szczególnych predyspozycji, które stwarzają potencjalne możliwości do działania określonego rodzaju. Osobnicze możliwości rozwoju mistrzostwa sportowego determinowane są przez dwie grupy czynników: pierwsza z nich stanowi zespół uwarunkowań, druga wpływ środowiska przejawiający się w procesie treningu.
Trening powinien być zawsze konstruowany stosownie nie tylko do celów sportowych, ale i osobniczych możliwości ustroju w danej fazie rozwoju.
1. Trening musi być dostosowany do praw rządzących w danej fazie rozwoju młodego organizmu.
2. Konieczne jest uwzględnienie zjawisk rozwoju w aspekcie morfologicznym, motorycznym, psychologicznym, umysłowym i społecznym.
3. Bodźce treningowe powinny uzupełniać zjawiska rozwojowe i kształtować ustrój zgodnie z jego aktualnymi możliwościami, o czym mówią fazy sensytywne rozwoju zdolności motorycznych (wg J.Raczka) np.:
- równowaga 10-14 rok życia
- szybkość 6-13 rok życia
- gibkość 6-15 rok życia
Doskonalenie sprawności fizycznej odbywa się w ścisłym związku z rozwojem fizycznym i psychicznym. Należy mieć na uwadze rozwój układu ruchu. Doskonałość tego układu wraz z właściwościami układu nerwowego - cechami psychicznymi -decyduje o szczególnych predyspozycjach przejawiających się w aktywności ruchowej, uzdolnieniach ruchowych. Orientacyjny wiek rozpoczynania treningu w grupach wszechstronnego przygotowania dla poszczególnych dyscyplin
Wszelkie działania metodyczne powinny uwzględniać biologiczne aspekty rozwoju. Trening jest bardzo silnym zespołem bodźców. Należy pamiętać, że rozwijający się organizm jest przebudowywany w takim kierunku, w jakim będzie kształtowany poprzez ćwiczenia fizyczne. W momencie przekroczenia funkcjonalnych granic adaptacji, można doprowadzić do zachwiania równowago biologicznej, do nieprawidłowości i dysproporcji rozwojowych.
Organizm dziecka może rozwinąć się w jednym kierunku (np. nadmierny rozwój mięśni) kosztem upośledzenia rozwoju innych cech (np. wzrostu), czy funkcji ustroju.
Nadmierna eksploatacja biologicznych sił dzieci może - w skrajnych przypadkach doprowadzić do zmian dojrzewania płciowego, nie mówiąc o zahamowaniu rozwoju sportowego. Stąd idea treningu „progresywnego”- optymalizującego drogę do pełni rozwoju sportowego w wieku dojrzałym. Należy spokojnie i rozważnie zmierzać do celu; pośpiech może tylko zaszkodzić.
A oto tabela przedstawiająca objawy zmęczenia powstające pod wpływem zróżnicowanych obciążeń:
Jeżeli nadmierne obciążenia występują wielokrotnie, doprowadza to do wyczerpania organizmu, a nawet do zmian patologicznych. Tego można uniknąć pamiętając, że:
- stosując obciążenia treningowe zawsze należy przestrzegać zasady racjonalnego następstwa wysiłków i wypoczynku
- obciążenia treningowe - jako główny bodziec w treningu kształtujący funkcje organizmu - wyrażają wysiłek fizyczny i psychiczny sportowca
- fizyczne obciążenia treningowe (czas wysiłku, km, kg) i mechaniczne (powtórzenia ) należy zwiększać stopniowo, bez wzglądu na stopień zdolności wysiłkowej sportowca
- główny bodziec treningowy powinien przypadać na okres wzmożonej gotowości sportowca do wysiłku
- prawa fizjologicznego i psychicznego przebiegu wypoczynku nakazują tak planować treningi, aby kształcenie cech motoryczności sportowca następowało w układzie szybkość –siła mięśniowa –wytrzymałość
- w miarą zbliżania się terminu realizacji celu głównego treningu należy zmieniać ekstensywny charakter wysiłku na intensywny
- nie ilość wysiłku, ale jakość decyduje o osiąganiu przez sportowca celów treningowych
Zebrane w tabeli objawy zmęczenia są efektem obciążeń treningowych. Zbyt szybkie nietypowe i nieadekwatne do wielkości wykonywanej pracy objawy zmęczenia świadczą o symptomach przemęczenia lub krótkim odpoczynku. Z. Neglaka twierdzi, że umiejętność racjonalnego łączenia dużych obciążeń treningowych z kompleksowym uwzględnieniem praw odnowy stanowi istotę treningu sportowego. Prawidłowo zorganizowany układ pracy i wypoczynku odgrywa podstawową rolą w podwyższaniu skuteczności treningu. Prawidłowa metodyka szkolenia dzieci i młodzieży powinna uwzględniać dynamikę przemian rozwojowych w ontogenezie i aktualny poziom wytrenowania wzglądem struktury czasowej, która obejmuje cykle różnej złożoności i długotrwałości.
Wyróżnia się makro-, mezo-, i mikrocykle oraz pojedyncze jednostki treningowe, które charakteryzują się swoistymi rozwiązaniami metodycznymi:
- określonym stosunkiem środków treningowych (ćwiczeń wszechstronnych, ukierunkowanych, specjalnych, ćwiczeń siły, szybkości, wytrzymałości itd.) oraz dynamiką ich zmian w kolejnych cyklach
- określonym stosunkiem poszczególnych parametrów obciążenia treningowego (objętości i intensywności) przy zastosowaniu różnych metod i form realizacji
- istnieniem systemu kontroli ujawniającego wszelkie istotne zmiany zachodzące w stanie organizmu zawodnika, pozwalającego na ocenę tempa zbliżania się do wyznaczonego celu
Z fizjologicznego punktu widzenia podstawowym zadaniem treningu jest systematyczne wywoływanie reakcji adaptacyjnych, które pozwalają na podwyższanie możliwości wysiłkowych zawodnika. Procesy adaptacyjne - dotyczące zarówno nauczania techniki oraz taktyki, jak i kształtowania potencjału motorycznego, związane są z wykonywaniem pracy o określonej objętości i intensywności. Każda praca wywołuje zmęczenie organizmu , co jest warunkiem koniecznym do podniesienia na wyższy poziom stanu wytrenowania.
Aby sprostać wymaganiom należy stworzyć warunki by uczniowie uczestniczący w treningu sportowym nie byli z „przypadku” tzn. trener winien postawić zawodnikowi i sobie dwa zasadnicze pytania :
- czy kandydat chce uprawiać sport?
- czy kandydat jest w stanie osiągnąć dobre wyniki?
Rolą instruktora jest znalezienie takiej jednostki, u której oba te elementy występują równocześnie. Istotą selekcji jest wybór takich osób spełniających wymagania, jakie współcześnie stawiają poszczególne dyscypliny i jakie będą stawiały jutro. Wybór kandydatów do treningu odbywa się:
- drogą naturalną - do grup szkoleniowych przyjmuje się wszystkich zainteresowanych, z założeniem dobrowolnej rezygnacji
- intuicyjnie - na podstawie doświadczeń, wiadomości fachowych i praktyki trener znając specyfikę danej dyscypliny wyłania najlepszych
- poprzez kierowanie pewnym zespołem i wyznaczeniu uczestnikom cech „mistrza” , dążenie do tego celu, w wyniku selekcji pozostają najlepsi.
Kryteriami doboru zawodników do uprawiania poszczególnych dyscyplin sportowych jest:
1. Stan zdrowia - badania lekarza specjalisty stanowią podstawę wszelkich następnych przedsięwzięć. Zawodnika obowiązują ogólne badania lekarskie, badania podmiotowe i przedmiotowe, próby wysiłkowe i badania dodatkowe.
2. Budowa somatyczna - masa i wysokość ciała, typ budowy.
3. Uzdolnienia ruchowe - zdolność zawodnika do szybkiego i trwałego uczenia się ruchów oraz umiejętność tworzenia nowych układów. Szybkość uczenia się elementów technicznych, co stanowi podstawę do rozwoju odpowiednich sprawności.
4. Sprawność fizyczna - zdolność wykorzystania potencjału podstawowych cech motorycznych.
5. Dyspozycje psychiczne - odporność psychiczna, motywacje, ambicje, optymalny poziom zrównoważenia w sytuacjach wymagających mobilizacji, poczucie odpowiedzialności, nastawienie na sukces.
6. Wiek - wiek kalendarzowy, nie zawsze odpowiada wiekowi rozwojowemu, należy stosować standardy wieku rozwojowego posługując się miarami:
- wieku szkieletowego
- wieku wtórnych cech płciowych
- wieku morfologicznego
7. Wiek sportowy - to najbardziej kompleksowy wskaźnik, w którym uwidocznione są predyspozycje rozwojowe oraz stopień wykorzystania nabytych sprawności i umiejętności. Ważnych informacji selekcyjnych dostarcza obserwacja tempa przyrostu wyników. Są to elementy niezbędne do zorganizowania grupy sportowców nie tylko wyczynowych.
Poprzez takie działania jak :
- kontakty z nauczycielami wychowania fizycznego w szkołach (nauczyciel obserwujący przez dłuższy czas uczniów w czasie lekcji orientuje się , który z nich wykazuje wyższy od przeciętnej sprawności i zainteresowanie sportem),
- obserwację zawodów szkolnych ,,podwórkowych ”,
- ogłoszenia w środkach masowego przekazu o przyjęciach do grup szkolenia sportowego, trener dobiera grupą ćwiczebną danej dyscypliny sportowej posiadających optymalne warunki morfologiczne, psychiczne i sprawnościowe do osiągania w przyszłości wysokich wyników sportowych.
Odrębnym zagadnieniem selekcji jest określenie wieku rozpoczęcia treningu. Celem głównym sportu młodzieży szkolnej jest stworzenie funkcjonalnej postawy do osiągania dobrych wyników w wieku dojrzałym .Trening w tej kategorii wiekowej winien być nakierowany na adaptację ustroju do określonego rodzaju wysiłków.
Mówiąc o zasadach treningu dzieci i młodzieży używa się najczęściej dwóch pojęć.
1. Wczesna specjalizacja - to dążenie do możliwie najwcześniejszego przygotowania organizmu do specyficznych wymogów wąskiej specjalizacji ruchowej i funkcjonalnej,
2. Trening ogólnorozwojowy - celem jego jest równomierny rozwój cech i dyspozycji stanowiących fundament pod przyszłą specjalizację.
Trening jest procesem długotrwałym. W skali czasu wyodrębnione zostały w nim etapy szkolenia.
1. Trening wszechstronny polega na rozwoju w sposób analityczny poszczególne cechy motoryczności , wzbogacając umiejętności ruchowe w rozmaitych zadaniach. U najmłodszych dominują zbiry ćwiczeń stymulujące rozwój fizyczny w formie gier i zbaw ruchowych, gier sportowych, ćwiczeń lekkoatletycznych , atletyki terenowej , gimnastyki , akrobatyki oraz sportów zimowych i wodnych. Głównie w treningu wszechstronnym wykorzystywane są środki i metody ruchowo i funkcjonalnie odległe od zamierzonej lub uprawianej specjalizacji.
2. Trening ukierunkowany - jest to zespół oddziaływań kształtujących, które rozwijają i doskonalą, funkcjonalną i ruchową bazę przyszłej lub uprawianej specjalizacji. Środki metody kształtowania zdolności stanowią pomost między oddziaływaniami treningu wszechstronnego i specjalnego. Formy pracy są zróżnicowane z przewagą form ścisłych.
3. Trening specjalny - rozbudowuje sprawność specjalną, za pomocą specjalnych metod, środków doskonalenia technicznego, taktycznego, wolicjonalnego i teoretycznego.
Trening zasadniczy
W marszu, truchcie wykonujemy następujące ćwiczenia:
- równoważne (przejecie po linii wyznaczonej kamieniami, szyszkami, liśćmi- przodem i tyłem); przejście po krawędzi płytkiego rowu; mocowanie z partnerem w pozycji nie gwarantującej pełnej równowagi itp.
- bieżne: bieg z partnerem z odwzorowywaniem wszystkich czynności wykonywanych przez niego; bieg w urozmaiconym terenie (rowy, krzaki, pagórki): w truchcie po wyznaczonym terenie zabawa w „komórki do wynajęcia”, szybki bieg obrót, szybki bieg tyłem z powrotem; szybki bieg po kole o małym promieniu pod dużym kątem w stosunku do podłogi itp.
- lustrzane- asymetryczne: ruchy ramionami, głowy lub nogami wykonywane w przeciwnym kierunku, a naśladujące np. kierunek ruchu wskazówek; różnorodne ruchy prezentowane przez trenera, rzuty, pchnięcia i odbicia rzadziej używaną kończyną;
- z zastosowaniem nietypowych pozycji wyjściowych (starty, rzuty, wyskoki );
- obroty, zwroty i przewroty.
Rozróżnienia te dotyczą zasad planowania pracy treningowej w etapach szkolenia, jak też określają kierunek przygotowań w poszczególnych cyklach i jednostkach treningowych. Determinują dobór właściwych środków i metod odpowiednio do założonego celu. Każdy z etapów szkolenia wymaga odpowiednio dobranych rozwiązań treningowych, odmiennych w swoich funkcjach, lecz zawsze zgodnych z prawami rozwojowymi organizmu. W treningu należy uwzględnić odmienne wymogi dotyczące poszczególnych dyscyplin sportu i tak np. wyniki w biegach lekkoatletycznych zależą od wytrzymałości, wyniki w sprintach od poziomu szybkości. Każda z tych cech ma swoje odmienne tempo rozwoju w ontogenezie i w różnych okresach życia jest najbardziej podatna na trening.
Struktura treningu
Struktura treningu – to układ i rozmieszczenie elementów składowych procesu, sposoby ich wzajemnego podporządkowania i realizacji między nimi oraz zasady sprzężenia w jeden system funkcjonujący jako całość. Sposób funkcjonowania systemu stanowi łączny efekt funkcji a szczególnie elementów oraz struktury jako systemu.
Struktura treningu charakteryzuje się :
- racjonalnym systemem wzajemnych powiązań różnych składowych przygotowania w procesie treningu (przygotowanie sprawnościowe, techniczne, taktyczne , psychiczne, teoretyczne)
- określoną zależnością parametrów obciążenia treningowego (ilościowych charakterystyk objętości i intensywności pracy), obciążeń treningowych i startowych, faz prac o różnym charakterze i wypoczynku
- uzasadnioną kolejnością występowania różnych etapów , cykli, jednostek treningowych i ich części, z przejawiającą się fazowo w procesie szkolenia, zgodnie z określonym zasadami zmian.
Trening sportowy jest procesem ujętym w ramy określonego strukturalnego porządku. Porządek ten odzwierciedla się we wzajemnym celowym przenikaniu jego składowych.
Czynnikami wpływającymi na strukturę treningu są:
- biologiczne prawa rozwoju i funkcjonowania ustroju
- charakterystyka procesów fizjologicznych zachodzących w ustroju pod wpływem treningu
- uwarunkowania systemu szkolenia sportowego
- szczególne cechy modelu mistrzostwa sportowego w danej dyscyplinie, zasady współzawodnictwa (system startów, kalendarz imprez)
- charakter obciążeń treningowych (objętość i intensywność pracy , cykliczność pracy i odnowy na różnych etapach)
- poziom wiedzy teoretycznej i doświadczeń praktyki w zakresie szeroko pojętego procesu szkolenia i jego uwarunkowań Czynniki te charakteryzują planowanie i przebieg procesu.
W związku z tym w strukturze treningu występują trzy wzajemnie przenikające się funkcje:
1. Merytoryczna - charakteryzuje się celowym doborem oraz określonymi wielkościami i stosunkami poszczególnych rodzajów treningu, tzn. wszechstronnego, ukierunkowanego, a także ćwiczeń kształtujących cechy motoryczne, technikę i taktykę
- istnieniem wyodrębnionych faz procesu np. pojedynczych zajęć cyklów, okresów
- określonym stosunkiem obciążeń treningowych (objętość i intensywność pracy w poszczególnych fazach czasowych)
- przestrzeganie w obrębie jednostek treningowych, a także między nimi faz pracy i odpoczynku - respektowanie wymogów współzawodnictwa. 2. Organizacyjna - regulująca przebieg procesu z uwzględnieniem warunków materialnych i bazowych, a także potrzeb kontroli, opieki lekarskiej, odnowy biologicznej. 3. Środowiskowa - uwzględniająca zależność funkcji merytorycznej i organizacyjnej od uwarunkowań i norm środowiska, jak np. warunki bytowe zawodników, rodzaj szkoły, dojazdy na treningi, zainteresowanie społeczne dla danej działalności sportowej.
W strukturze treningu rozpatrywane są rodzaje przygotowania i treningi :
sprawnościowe, techniczne, taktyczne, teoretyczne.
Zasady treningu sportowego
Zasady treningu to ogólnie przyjęte normy postępowania określające sposób wcielania w życie celów stawianych przed treningiem. Zasady te odnoszą się do wszystkich aspektów procesu nauczania.
J. Raczek wyróżnia dwa rodzaje zasad treningu sportowego:
Zasady specyficzne
1. Zasada specjalizacji - jest to ukierunkowanie procesu treningowego na uzyskanie wysokich osiągnięć w danej dyscyplinie poprzez wcześniejsze przygotowanie zawodników do wysokich wymagać specjalizacji
2. Zasada stałego wzrostu obciążeń treningowych - podstawą wytrenowania jest narastanie obciążenia treningowego
3. Zasada ciągłości treningu - opiera się na prawidłowościach procesów adaptacyjnych; ciągłe stosowanie zróżnicowanych bodźców warunkuje prawidłowość zmian adaptacyjnych, a dłuższe przerwy powodują cofanie się nabytych zmian
4. Zasada cykliczności treningu - wymaga zorganizowania procesu treningowego w systemie odpowiednich cyklów rytmicznie powtarzających się w czasie
5. Zasada zmiennego (falistego) charakteru obciążeń - celem jest racjonalne stosowanie rozwoju formy sportowej poprzez odpowiednie modelowanie obciążeń w zakresie objętości i intensywności obciążenia
6. Zasada jedności wszechstronnego i specjalnego przygotowania - wiąże się z zapewnieniem adekwatnego doboru rodzajów środków przygotowania na wszystkich szczeblach treningu; obydwa aspekty są ściśle powiązane i wzajemnie się warunkują
7. Zasada niezwłocznej informacji o treningu - jest to szybkie dostarczenie informacji werbalnej, akustycznej, wizualnej do wykonania ruchu, jego efektywności, a także stanie organizmu ćwiczącego; adresatem tych informacji jest trener i zawodnik.
Zasady dydaktyczne
1. Zasada świadomości i aktywności - wyraża się głównie w odpowiednim ukierunkowaniu aktywności zawodnika na cele i zadania treningu
2. Zasada poglądowości - polega na wiązaniu słów z rzeczywistością postrzeganą w praktyce oraz na skutecznym działaniu; przejawia się w bezpośrednim pokazie zadania ruchowego lub wykorzystania środków dydaktycznych (filmy, fotografie, modele itp.) działając na zmysły zawodnika i uplastyczniając jego poznanie
3. Zasada systematyczności - polega na zachowaniu planowego i logicznego porządku w układzie treści treningu ; jest realizowana gdy stosujemy reguły od znanego do nieznanego, od prostego do złożonego , a także gdy przestrzegana jest rytmiczność wykonywania zadań treningowych
4. Zasada dostępności - polega na konieczności dostosowania celów, środków, form i metod do poziomu rozwoju psychofizycznego zawodnika
5. Zasada trwałości - polega na stosowaniu takich metod, środków i form treningu, które przynoszą utrwalenie, usystematyzowanie i pogłębienie świadomości i umiejętności oraz doskonalenie sprawności
6. Zasada indywidualizacji - oparta jest na dobrej znajomości trenera poszczególnych zawodników i zastosowaniu adekwatnych do możliwości zawodników metod pracy
7. Zasada łączenia teorii z praktyką - polega na racjonalnym wykorzystaniu wiedzy teoretycznej w praktycznym działaniu.
Wszystkie wymienione zasady są ze sobą ściśle związane i wzajemnie uwarunkowane stanowiąc ogólne dyrektywy do pracy. Ich właściwe wykorzystanie zależy od wiedzy i inwencji trenera.
Trening odbywa się w różnych cyklach czasowych, a najmniejszym elementem jego struktury jest jednostka treningowa, która zawiera:
- część wstępną (rozgrzewka), której ćwiczenia przygotowują organizm do określonego rodzaju pracy
- część główną (podstawową), w której realizowane są podstawowe cele treningowe; występuje w niej duże obciążenie wysiłkowe
- część końcową, w której następuje uspokojenie organizmu po dużym wysiłku.
W poniższej tabeli przedstawiono przykładowy program jednostki treningowej w terenie - akcent na koordynację ruchową - dla dzieci w wieku 10-12 lat
WSTĘP (czas trwania 10 min)
Trucht przeplatany odcinkami marszu, krążenia ramion, tułowia i bioder. Wymachy nóg w różnych płaszczyznach. Skłony i skłony z pogłębieniem. Ćwiczenia w parach, bieżne, rzutne (szyszki, patyki, drobne kamienie) z mocowaniem. Marsz i ćwiczenia oddechowe.
Trening zasadniczy
W marszu, truchcie wykonujemy następujące ćwiczenia:
- równoważne (przejecie po linii wyznaczonej kamieniami, szyszkami, liśćmi- przodem i tyłem); przejście po krawędzi płytkiego rowu; mocowanie z partnerem w pozycji nie gwarantującej pełnej równowagi itp.
- bieżne: bieg z partnerem z odwzorowywaniem wszystkich czynności wykonywanych przez niego; bieg w urozmaiconym terenie (rowy, krzaki, pagórki): w truchcie po wyznaczonym terenie zabawa w „komórki do wynajęcia”, szybki bieg obrót, szybki bieg tyłem z powrotem; szybki bieg po kole o małym promieniu pod dużym kątem w stosunku do podłoga itp.
- lustrzane- asymetryczne: ruchy ramionami, głowy lub nogami wykonywane w przeciwnym kierunku, a naśladujące np. kierunek ruchu wskazówek; różnorodne ruchy prezentowane przez trenera, rzuty, pchnięcia i odbicia rzadziej używaną kończyną;
- z zastosowaniem nietypowych pozycji wyjściowych (starty, rzuty, wyskoki );
- obroty, zwroty i przewroty.
Zakończenie (czas trwania 10 min)
Trucht i marsz przeplatany ćwiczeniami gibkościowymi, rozluźniającymi oraz oddechowymi.
Każda jednostka treningowa powinna być powiązana z poprzedzającymi ją i następującymi po niej. Zmierzając ku wyżynom mistrzostwa sportowego należy konsekwentnie przestrzegać nie tylko praw rządzących treningiem, ale przede wszystkim zasad dotyczących rozwoju, zdrowia, kształcenia i wychowania. W metodyce treningu odzwierciedla się to poprzez stopniowe postępowanie od zadań wszechstronnie rozwijających, poprzez ukierunkowane, do specjalnych. Nie wolno zakłócać tego porządku. Wszelkie działania metodyczne powinny uwzględniać biologiczne aspekty rozwoju. Sport dzieci i młodzieży, niezależnie od programowych celów perspektywicznego kształtowania najwyższego poziomu sportowego, jest przede wszystkim procesem wychowawczym. Stąd też wszelkie nieprawidłowości pedagogiczne zakłócając ten proces mają dla jego zasadności w społecznym systemie wychowania znaczenie nie mniejsze niż zastrzeżenia rozwojowe, zdrowotne i metodyczne.
Literatura
1.Demel M., Skład A., Teoria wychowania fizycznego.
Wyd. PWN, Warszawa 1986
2.Perkowski K., Śledziewski D., Metodyczne podstawy treningu sportowego
Wyd. Centralny Ośrodek Sportu, Warszawa 1998
3.Raczek J., Podstawy szkolenia sportowego dzieci i młodzieży,
Resortowe Centrum Metodyczno-Szkoleniowe Kultury Fizycznej i Sportu, Warszawa 1991
4.Soząski H., Podstawy Teorii Treningu,
Resortowe Centrum Metodyczno-Szkoleniowe Kultury Fizycznej i Sportu, Warszawa 1993
Oceń artykuł:
Średnia ocena: 2.41Jeżeli nie posiadasz konta w naszej Akademii - założ je już dziś.
